معمای انرژی تاریک؛ بزرگترین اشتباه اینشتین(۱)
از زمانی که آن سیب معروف روی سر نیوتن افتاد، دانشمندان تصور می کردند که نیروی اصلی حاکم بر کیهان نیروی گرانش است. با ظهور فیزیک نوین و مشاهدات جدید دانشمندانناچار شدند نظر خودرا عوض کنند. امر.ز دانشمندان می دانند که جهان در حال انیساط است چیزی که نظریه گرانش نیوتن انتظارش را نداشتو بنابراین منشا این انبساط باید نیروی دیگری باشد.
نیروی بسیار قوی تر از نیروی که سیب را روی سر نیوتن انداخت. از آنجایی که دانشمندان این نیرو را نمی شناختند اسم آن را انرژی تاریک گذاشتند. اگر چه زمانی وجود آن را منکر بودند، اما امروز می دانیم که 75درصد انرژی عالم را انرژی تاریک تشکیل می دهد. انبساط عالم و انرژی تاریک همیشه برای دانشمندان یک راز بزرگ و سردرگم کننده بوده و حتی دانشمندان بزرگی مانند اینشتین را نیز به اشتباه انداخته است. این معما هنوز هم حل نشده است. با وجود همه پیشرفت های علمی بشر قرن گذشته تا به حال و همه دستاوردهای دانشمندان که بارها ما را به شگفتی وا داشته است، وقتی تصورش را می کنیم که منشا 75درصد از انرژی جهان هنوز برای ما ناشناخته است، به عظمت خلقت و راه دراز پیش روی انسان برای شناخت آن پی می بریم. برخی فیزیکدانان معتقدند. معمای انرژی تاریک، یکی از مهمترین موضوعات فیزیک در قرن جدید است و یافتن پاسخی برای آن به بسیاری از پرسش های آنان پاسخ خواهد داد.یکی از مهمترین پرسش های انسان، از دیرباز تا امروز، وضعیت عالم و آینده آن است ارسطو و دیگر فیلسوفان هم عصرش معتقد بودند که جهان، ایستا است و تغییری در شکل کلی آن پدید نمی آید.
قرن ها گذشت و تغییر خاصی در این نظر پدید نیامد، حتی دانشمندان بزرگی مانند آیزاک نیوتن نیز بر پایه این نظر، مدل های خود را از این جهان ارائه کردندو نیوتن در نامه ای به یکی از دوستانش می نویسد: اگر جهان بخواهد ایستا باشد، باید بی اندازه بزرگ باشد؛ یزرا اگر ابعاد محدودی داشته باشد تحت اثر گرانش تغییر می کند و حالتی پویا خواهد داشت. ایزاک نیوتن موفق شد با ارائه قانون جهانی گرانش و قوانین حرکت کلاسیک، حرکت اجرام سماوی را با دقت بی نظیری پیش بینی کند و با چنین پشتوانه ای، بیش از دو قرن بر دنیای فیزیک حکمرانی کرد. در دهه های پایانی قرن نوزدهم و اوایل قرن بیستم، بنیان دانش فیزیک متحول شو و با تولد نظریات نسبیت و مکانیک کوانتومی، جهان وارد عرصه جدیدی شد.
در سال 1294/ 1915، آلبرت اینشتین شاهکار خود، نظریه نسبیت عام را ارائه کرد که تعبیر جدیدی از نیروی گرانش بود. اینشتین نشان داد بهجای آنکه نیروی گرانش را به نیروی اسرارآمیز تعبیر کنیم که به نحوی در فضای خالی منتشر می شود، بهتر است این نیرو را به پیچ و تاب های چارچوب فضا و زمان توسط اجرام درون آن تعبیر کنیم. پیش بینی های این تعبیر جدید به قدری دقیق و جذاب بود که جهانیان را به شگفتی واداشت. 2سال بعد ، اینشتین تصمیم گرفت این معادلات را برای وضعیت کلی جهان حل کند تا اطلاعات جدیدی در مورد وضعیت کلی جهان به دست آورد. نتیجه حل این معادلات توسط اینشتین، جهانی پایدار بود و این تطابق با تصور عمومی از جهان، برگ برنده مهمی برای نظریه نسبت محسوب می شد، اما 2سال بعد، ریاضیدانی به نام الکساندر فریدمن نشان داد اینشتین معادلات نسبیت عام را اشتباه حل کرده است و پاسخ درست به جهانی پویا و در حال تحول اشاره می کند. داستان انرژی تاریک نیز از این مقاله الکساندر فریدمن آغاز می شود.
