مخمس
عبدالله صالحی (حیران)
ای میهن پاک جاودانم نام تو نیفتد از زبانم
در حفظ کیان تو چنانم یک جان نه که صدهزار جانم
(برخاک مبارکت فشانم)
گر گشته هزار بار ویران از ظلم شکندر و انیران
بوم و بر مامن دلیران بر پای ستاره مام ایران
آزاده دیار باستانم
گاهی شده ای اسیر ضحاک گل های جوان فکند بر خاک
پیراهن عفتت یشد چاک از لوث ستم نمودنت پاک
رهجوی درفش کاویانم خاکت زر وگهریز
تاریخت از افتخار لبریز از کورش و کیقباد و پرویز
باغ هنرت چنان دلانگیز کز وصف تو سخت ناتوانم
دریای خزر چو تاج زرین بر تارک توست ماه پروین
بیگانه اگر نکرد تمکین از عهد و وفا و رسم دیرین
تامرز تباهیش برانم دادار پرست اهرمن سوز
بنیاد گزار مهر و نوروز علامه دهر اگر شب و روز
در مکتب توست دانش آموز خود فخر بود به این و آنم
فرزانه مهرورز، زرتشت شمشیر خرد نهاد در مشت
عفریته جهل را هم او کشت من بر سیهی چو کرده ام پشت
رو کرده به روشنی روانم گفتار نکوست دفتر من
کردار نکوست باور من اندیشه نیک در سر من
زایل نشود ز خاطر من ققنوس صفت اگر خموشم
در جهل نخفته ام، بهوشم چون می ز درون خود بجوشم
بر کاخ ستم اگر خروشم فریاد بلند آسمانم
یکچند نزار و زار و مغموم یکچند چو کودکان مظلوم
یکباره بسان بختک شوم بر خصم بتازی از برو بوم
حیرانم و راز این ندانستم دریای مازندران یا کاسپین
